Syberyjczyki niezmiennie wymieniane są jako jedne z piękniejszych kocich ras. Trudno z tym polemizować — w kilka sekund potrafią rozkochać w sobie każdego, i to niekoniecznie miłośnika czworonogów! Jednak wygląd nie jest ich jedyną zaletą. Ponadprzeciętnie inteligentne, oddane, z genem dzikości w swojej naturze należą do najpopularniejszych domowych kociaków.
Kot syberyjski bez wątpienia jest rasą wyjątkową, wzbudzającą olbrzymie zainteresowanie na całym świecie.
Powstał w sposób naturalny, bez ingerencji człowieka. Co za tym idzie, na jego wygląd, charakter oraz predyspozycje np. zdrowotne wpływ miała wyłącznie ewolucja.
Wśród rasowych czworonogów jest to doprawdy niespotykana cecha, zwłaszcza biorąc pod uwagę zwierzaki o tak przyjemnej powierzchowności.
Przez długi czas koty syberyjskie żyły dziko, będąc jedynie elementem surowego i zimnego otoczenia rosyjskiej północy.
Jak duży wpływ ma to na dzisiejszych przedstawicieli rasy? Czy ich wychowanie jest w jakikolwiek sposób kłopotliwe? Czym charakteryzuje się życie z tym jedynym w swoim rodzaju mruczkiem?
Rozgrzewająca serca historia z mroźnego zakątka świata
W związku z tym, że człowiek nie brał udziału w powstawaniu kota rasy syberyjskiej, dokładne poznanie historii tych Pupili jest niemożliwe.
Jedna z najbardziej prawdopodobnych teorii mówi o krzyżowaniu się dzikich kotów z domowymi, towarzyszącymi ludności zamieszkującej tereny Syberii.
Obok rdzennych mieszkańców, np. Jakutów i Ewenów, byli to karni zesłańcy, w tym uczestnicy polskich powstań narodowych. Można więc powiedzieć, że Polacy byli świadkami formowania się dzisiejszych kotów syberyjskich.
Warunki życia na Syberii należały do skrajnie trudnych, zwłaszcza w czasach carskiej Rosji. Każdy dzień wiązał się z walką o przetrwanie.
Naturalnie więc na koty zwracano marginalną uwagę. Miały typowo użytkową funkcję: łapały szczury i myszy, często żyjąc bez dachu nad głową i najmniejszej opieki.
Sprzyjało to kontaktom z rdzennymi syberyjskimi kotowatymi i krzyżowaniu się z nimi.
Jednak pierwsze wzmianki o kotach zbliżonych wyglądem do obecnych syberyjczyków pochodzą już z czasów średniowiecznych. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że byli to ich dawni przodkowie.
Kot syberyjski pierwsze kroki ku podbojowi świata stawiał pod koniec XIX wieku, kiedy to trafił do Europy zachodniej. Z miejsca stał się prawdziwą sensacją, biorąc udział między innymi w kociej wystawie w Londynie.
Niestety, późniejsze zawirowania historyczne, w tym rewolucja w Rosji, przystopowała rozwój rasy. O kocie syberyjskim praktycznie zapomniano, skupiając się na podstawowych potrzebach, jak chociażby dostęp do jedzenia.
Sytuacja uległa zmianie dopiero na przełomie XX i XXI wieku. Powstały pierwsze oficjalne hodowle zarejestrowanej już rasy, a świat ponownie rozkochał się w syberyjczyku.
Wyjątkowy wygląd i charakter kota syberyjskiego
Kot syberyjski jest dość dużym i silnym Pupilem. Samce osiągają wagę nawet do 12 kg, a kotki do około 6 kg.
W związku z warunkami, w jakich prowadził życie, natura wyposażyła go w gęste i grube futro, doskonale chroniące zwierzaka przed niskimi temperaturami, wilgocią i wodą.
Występuje w zróżnicowanym umaszczeniu: od jednolitych kolorów po typ neva masquerade.
Jego umięśnione ciało i puszysta sierść nie sprawiają jednak, że jest czworonogiem ociężałym i pozbawionym gracji. Porusza się szybko i zwinnie i elegancko.
Kot syberyjski ma nieco psi charakter — całym sobą przywiązuje się do właściciela. Pragnie nieustannie przebywać w jego towarzystwie i chętnie okazuje czułość, ale raczej woli zaczepiać niż być zaczepianym.
Jeśli nie zacznie ocierać się o Twoje nogi i dopraszać się pieszczot, z góry załóż, że chwilowo wystarczy mu Twój widok.
Kot syberyjski jest zwierzakiem bardzo inteligentnym. Uczy się szybko, choć ceni sobie samodzielność i niezależność. Jeśli coś mu się szczególnie nie podoba, potrafi postawić na sowim.
Dobrym pomysłem jest rozpoczęcie jego wychowania już od maleńkości.
Ma silny instynkt łowiecki, spryt i ochotę do poznawania nowych rzeczy, co jest bezpośrednią spuścizną po jego dziko żyjących przodkach. Wyposaż go w szereg zabawek, w tym nakręcane myszy i wędki z przynętą. Ogranicz jego kontakt z małymi zwierzakami domowymi, np. chomikami.
Kociak upatrzy sobie najwyższe punkty w mieszkaniu, z których będzie obserwował okolicę. Piętrowe drapaki i specjalne kocie tory przeszkód są spełnieniem jego marzeń.
Syberyjczyk jest odpowiednim kotem do kontaktu z dziećmi. Otacza je czułością i opieką, nie wykazuje dominujących i niewłaściwych postaw.
Potrafi dogadać się z innymi zwierzakami domowymi, choć wymaga to nieco wysiłku z Twojej strony. Pamiętaj, że nie widzi poza Tobą świata i niechętnie dzieli się miłością. Bywa zazdrosny.
Zdrowie kota syberyjskiego
Kot syberyjski jest zdrową rasą.
Długie i srogie zimy nauczyły go życia, będąc bardzo wymagającym nauczycielem.
Wszelkie infekcje i przeziębienia trzymają się od Pupila z daleka, choć lekarze weterynarii wskazują, że istnieje u kociaka ryzyko zachorowania na kardiomiopatię przerostową, nadczynność tarczycy, nadciśnienie, FUS i nowotwory.
Są to schorzenia o podłożu genetycznym. Regularne wizyty w gabinecie weterynaryjnym pozwolą Ci szybko wykryć chorobę i podjąć skuteczną walkę.
Pielęgnacja kota syberyjskiego
Długa sierść kota syberyjskiego wymaga regularnego szczotkowania. Wystarczy raz na kilka dni, z intensyfikacją działania w okresach linienia.
Przyjemne w dotyku futerko nie przejawia tendencji do plątania i kołtunienia, cały proces nie przysporzy Ci większych problemów.
Pupile te lubią kontakt z wodą. W razie takiej potrzeby, możesz je wykąpać.
Skracaj pazurki mruczka, zwłaszcza jeśli jest kotem niewychodzącym. Może wyrządzić nieumyślną krzywdę podczas zabawy.
Zęby syberyjczyka przyciągają kamień nazębny. Od małego przyzwyczajaj kota do czyszczenia ich szczoteczką.
Kot syberyjski podczas samodzielnej pielęgnacji sierści połyka pojedyncze długie włoski. Kumulują się w układzie pokarmowym, tworząc kulki, tzw. pilobezoary.
Dopytaj lekarza weterynarii o specjalne pasty odkłaczające.
Żywienie
Kot syberyjski, jako czworonóg lubiący aktywność fizyczną, wymaga wysokoenergetycznej karmy suchej i mokrej.
Odpowiednio zbilansowana dieta dostarczy do jego organizmu wszystkie niezbędne składniki odżywcze, witaminy i minerały, gwarantując zdrowe i długie życie, wspierane przez doskonały układ odpornościowy.
Zapewnij Pupilowi stały dostęp do świeżej wody i regularnie uzupełniaj miseczkę. Pod żadnym pozorem nie podawaj mu mleka, np. krowiego.
Podsumowanie
Kot syberyjski jest rasą dużą, silną i cieszącą się dobrym zdrowiem. Ponadto jest Pupilem czułym, niewidzącym świata poza swoim opiekunem, w którego towarzystwie pragnie nieustannie przebywać.
Bywa uparty, niezależny i wysoce aktywny, wymaga więc pewnej ręki i sumiennego wychowania od pierwszych miesięcy życia.
To wyjątkowo piękne i urocze zwierzaki, które zmienią Twój dom w miejsce pełne radości i wolne od nudy. Dołóż wszelkich starań, żeby odwdzięczyć się im tym, co najlepsze.
