Ragdoll należy do jednych z najpopularniejszych i najciekawszych kocich ras na świecie. Piękne, duże, o rozkosznym usposobieniu oraz niezwykle absorbującej historii. W kilka sekund potrafią rozczulić właściciela swoim zachowaniem, w pewnym sensie zaprzeczając mitom o kociej niedostępności. Jak jednak wygląda z nimi życie na co dzień? Czy rzeczywiście są to zwierzęta przypominające szmaciane lalki?
Ragdoll z języka angielskiego oznacza szmacianą lalkę, która jeszcze do niedawna była ulubioną zabawką amerykańskich dzieci. Jej charakterystyczny wygląd mówi wszystko: wiotka, luźno zwisająca w objęciach małych rączek.
Nieprzypadkowo koty ragdoll odziedziczyły tę nazwę, zachowując się dokładnie w ten sam sposób, kiedy człowiek bierze je na ręce.
Lecz na tym podobieństwa się kończą. Żywe stworzenia są znacznie bardziej wymagające niż proste zabawki. Potrzebują odpowiedniej opieki, aby móc pochwalić się dobrym zdrowiem i szczęśliwym życiem.
Planujesz przyszłość z tym wyjątkowym kotem? Wspaniale! Pamiętaj jednak, żeby stworzyć Pupilowi właściwe warunki.
Koty rasy ragdoll i ich historia
Ragdoll jest dość młodą rasą, powstałą w latach 60. ubiegłego wieku. Jej bezpośrednimi przodkami są persy, koty birmańskie i burmskie.
Jednak zanim została powszechnie uznana przez najważniejsze organizacje felinologiczne, w tym FIFe i CFA, musiało minąć kolejnych 30 lat.
Wpływ na to miała pierwsza hodowczyni ragdolli, której postać do dzisiaj wzbudza wiele kontrowersji: Ann Baker.
Założyła ona własną organizację IRCA, czyli International Ragdoll Cat Association, zastrzegając sobie prawa do nazwy ragdoll.
Chcąc napędzić sprzedaż uroczych kociaków, wymyśliła historię, że zwierzęta te są odporne na ból i strach. Powodem tego było rzekome potrącenie przez samochód ciężarnej kotki rasy pers, czyli matki pierwszych „szmacianych lalek”.
Hodowczyni przekonywała, że obrażenia kotki były na tyle rozległe, że nie powinna ona przeżyć wypadku. Tylko siłą woli, jak utrzymywała Baker, wydała młode na świat.
Trudno odmówić jej polotu, który okazał się skuteczny. Sprzedaż kotów rasy ragdoll przerosła oczekiwania wszystkich!
Ann Baker jednak na tym nie poprzestała. Nie bała się najbardziej nieprawdopodobnych promocyjnych historyjek. Przekonywała o najróżniejszych mutacjach, do których miało dochodzić podczas krzyżowania.
W końcu przesadziła, opowiadając o mieszance ludzkich genów, w jakie wyposażyła swoje koty, interwencji UFO i rządowych agencjach.
Zaufanie do hodowczyni malało z dnia na dzień. Odwracały się od niej kolejne renomowane związki hodowców, ale i jej współpracownicy. Niestety, cierpiały na tym również ragdolle, nieuznawane za oficjalną rasę.
W końcu doszło do rozłamu wewnątrz IRCA. Wielbiciele tych Pupili chcieli na własną rękę prowadzić hodowlę ragdolli, wolni od kontrowersji otaczających Ann Baker.
Nie było to zadanie łatwe, lecz ich starania przyniosły efekt – rasa na przełomie wieków w końcu została zaakceptowana i zarejestrowana! Mimo to jeszcze przez długi czas nie można było używać oficjalnej nazwy ragdoll poza IRCA. Nie pozwalał na to ów patent zgłoszony przez Baker.
Hodowczyni zmarła w 1997 roku, a w 8 lat później wygasły prawa organizacji do rasy.
Czy istnieje bardziej zawiła i zwariowana kocia historia?
Doskonały charakter kota domowego?
No dobrze, skupmy się wreszcie na samych kociakach, bo naprawdę warto!
Ragdoll wyróżnia się na wiele sposobów. Jest to kot duży, mocno zbudowany i umięśniony. Dorosły samiec osiąga wagę nawet 10 kg, w kłębie mierzy około 40 cm, a jest długi na przeszło 1 metr. Kotki są nieco mniejsze.
Nie sprawia jednak wrażenia ociężałego czy nieproporcjonalnego. Zgrabny i lekki w ruchach, szybki i aktywny.
Co ciekawe, ragdolle rosną wolniej niż inne domowe koty. Lekarze weterynarii wskazują, że pełną dojrzałość osiągają dopiero między 3. a 4. rokiem życia!
Ragdoll wyglądem przywodzi na myśl puszystą, przyjemną w dotyku kulkę. Trudno nie pokusić się o porównanie go z pluszową zabawką, zwłaszcza kiedy bliżej poznamy jego charakter.
Posiada średniej długości, gęste futro, lecz z niewielką ilością podszerstka. Jest jasno ubarwiony, z wiekiem ciemnieje w okolicach nóg, pyszczka, uszu i ogona.
Mimo swoich rozmiarów, są to koty niezwykle opanowane, ceniące sobie spokój, obecność człowieka i bliskie z nim relacje. Ponadprzeciętnie inteligentne, lubią zabawę i wykonują proste sztuczki.
Zdziwisz się, ale w pewnych momentach ragdoll przypominać Ci będzie bardziej psa niż stereotypowego kota!
Świetnie dogaduje się ze wszystkimi domownikami, w tym małymi dziećmi i innymi zwierzakami. Unikają sporów i wszelkiej konfrontacji, co na pewno Cię ucieszy, jeśli posiadasz w domu psiaka.
Ragdolle nieustannie potrzebują towarzystwa. Pupil nie będzie Cię odstępował nawet na krok!
Do pełni szczęścia brakuje tylko… drugiego kota, z którym ragdoll może dzielić „troski”. To uspołecznione czworonogi, wymagające kontaktu z przedstawicielami tego samego gatunku. Pozytywnie wpływa to na ich usposobienie.
Kot rasy ragdoll nie przegapi okazji, aby wyrazić swoją miłość i zaufanie. Objawi się to, kiedy weźmiesz go na ręce, choć pamiętaj, że jest ciężki! W jednej chwili rozluźni mięśnie, bezwładnie zwisając w Twoich objęciach.
Podda się pieszczotom, głośno przy tym mrucząc i wlepiając w Ciebie niebieskie oczka. Całym sobą da wyraz, jak bardzo jest szczęśliwy.
Jego otwarty charakter i nieustanna ochota do zabaw bywają kłopotliwe. Są to duże zwierzęta, które w pogoni za sztuczną myszą, piłką czy innymi zabawkami mogą uszkodzić stojące im na drodze przedmioty.
Lecz same w sobie nie mają tendencji do psocenia, o ile się nie nudzą i opiekujesz się nimi w odpowiedni sposób.
Lubią się wspinać, warto wyposażyć je w piętrowe drapaki i stanowiska do spania.
Ragdoll – zdrowie i pielęgnacja
Gęste futerko średniej długości może wydawać się trudne w pielęgnacji. Prawda jest jednak szczęśliwie inna.
Minimalna ilość podszerstka pozwala na ograniczenie wyczesywania do jednego zabiegu tygodniowo, lecz wykonuj je sumiennie. Warto przyzwyczajać kociaka już od wczesnych tygodni życia, dzięki czemu cierpliwie zniesie zabieg w dorosłości.
Szybko się okaże, że ragdoll potraktuje to jako doskonałą sposobność do zabawy i pieszczot, radośnie do Ciebie podbiegając, kiedy tylko ujrzy grzebień lub szczotkę.
W sezonie jesienno-zimowym i zimowo-wiosennym koty te linieją, co wymaga zintensyfikowania szczotkowania. Wykonuj je każdego dnia, aby miękkie futerko nie kołtuniło się.
Co więcej, w przewodzie pokarmowym ragdolla powszechnie tworzą się zbite kule z sierści połykane podczas standardowych zabiegów pielęgnacyjnych. Powodują wymioty, a w skrajnych przypadkach zagrażają zdrowiu i życiu Pupila.
W naturalny sposób powinny być wydalane razem z kałem, lecz mają tendencję do kumulowania się i tworzenia zatorów.
Stosuj specjalne pasty zmiękczające, a także zasiej w doniczce wspomagającą procesy trawienne trawę dla kotów.
Problemy zdrowotne ragdolli
Koty ragdoll uznawane są za dość odporne i wytrzymałe zwierzaki. Niestety nie oznacza to, że są wolne od wszelkich chorób.
Dość ubogie zróżnicowanie genetyczne nie poprawia sytuacji: pierwsze ragdolle rozmnażane były w wąskim kręgu i w wysokim pokrewieństwie osobników.
Może się zdarzyć, że Twój Pupil zmagał się będzie z wadami stawów czy serca, np. kardiomiopatią przerostową. Choroba ta powoduje pogrubienie ściany serca, negatywnie wpływając na pracę organu, finalnie prowadząc do przedwczesnej śmierci zwierzęcia.
Na szczęście dość łatwo wykryć kardiomiopatię na wczesnym jej etapie. Zapadają na nią młode czworonogi, poniżej 3. roku życia.
Kociak może też cierpieć na choroby nerek, oczu i zakaźne zapalenie otrzewnej.
Kluczowa jest profilaktyka. Regularne wizyty u lekarza weterynarii i przeprowadzane badania pozwolą na szybkie postawienie diagnozy i rozpoczęcie leczenia.
Nawet jeśli Twój ragdoll zapadnie na jedną z powyższych chorób, znacząco zwiększysz tym szansę na całkowite jego wyzdrowienie!
Dla kogo jest to kot?
Ragdoll nie jest typowym kotem. Od swojego właściciela wymaga innego, dość specyficznego podejścia.
Nie chodzi swoimi ścieżkami, nie lubi znikać z oczu na całe godziny i zajmować się tylko sobą. Będzie od Ciebie oczekiwał nieustannej uwagi i poświęconego mu czasu.
Doskonale sprawdzi się jako towarzysz osób starszych, ale też najmłodszych pociech. Jest oddany, opiekuńczy, łagodny. Trudno wyobrazić sobie bardziej przyjaznego kota.
Ragdoll preferuje towarzystwo innych zwierząt, a zwłaszcza kotów. Nie musi być to przedstawiciel tej samej rasy. Bez najmniejszych problemów „dogada” się z dominującymi kotami, nawet jeśli jest od nich większy.
Cena za kota rasy ragdoll
Finalna cena za kota rasy ragdoll uzależniona jest między innymi od renomy danej hodowli i umaszczenia czworonoga.
Najważniejsze jednak, żeby zawsze kupować Pupila z pewnych i sprawdzonych miejsc. Powód jest dokładnie ten sam, co u zwierząt domowych innych gatunków: bezpieczeństwo.
Rejestrowani hodowcy poddawani są regularnym kontrolom, poniekąd zmuszającym do zagwarantowania podopiecznym godnych warunków. Ponadto od hodowcy otrzymasz rodowód kota, czyli wgląd w historię jego przodków. Dzięki temu przygotujesz się na potencjalne choroby genetyczne, z którymi ragdoll może się zmagać w przyszłości.
Hodowca niezrzeszony sprzeda Ci kota tańszego, już za kilkaset złotych, lecz nigdy nie zagwarantuje, że jest to zwierzak czystej krwi. A u takich Pupili mogą wystąpić groźne choroby.
Podsumowanie
Jeśli szukasz kota rodzinnego, chętnie spędzającego czas z domownikami, rasa ragdoll jest idealna dla Ciebie.
Pupile te otaczają właścicieli bezwarunkową miłością, stając się nieodłącznym ludzkim cieniem.
Niejednokrotnie przewyższają pod tym względem psy, nie bez przyczyny uznawane za najlepszych przyjaciół człowieka!
Jedyne, co możesz zrobić, to odwdzięczyć się tym wspaniałym zwierzakom dokładnie tym samym. Szybko się przekonasz, jak fantastyczne jest wspólne z nimi życie.