Koty tonkijskie należą do jednych z najbardziej charakterystycznych kocich ras. I tyczy się to zarówno ich wyglądu, jak i usposobienia. Szybko stają się domowymi pieszczochami, nieodstępującymi nas na krok, domagając się uwagi i czułości. Co za tym idzie, są to zwierzęta wymagające, niekoniecznie odpowiednie dla każdego. Zanim więc zdecydujemy się na tego kota, sprawdźmy, czy jesteśmy w stanie spełnić wszystkie jego potrzeby…
Kot tonkijski jest stosunkowo młodą rasą, której właściwa hodowla rozpoczęła się w drugiej połowie XX wieku. Od tego czasu ich popularność sukcesywnie rośnie, dzięki czemu możemy je spotkać w praktycznie każdym zakątku świata (choć trudno powiedzieć, że powszechnie).
Nic dziwnego, biorąc pod uwagę jak przyjacielskimi zwierzętami są te niezbyt duże kociaki.
Czy jednak ich wychowanie należy do łatwych? Czego będzie od nas wymagał kot tonkijski i jakim cechuje się zdrowiem?
Pochodzenie kota tonkijskiego
W dawnych latach ustalenie dokładnego pochodzenia kota tonkijskiego było dość trudnym zadaniem. Pierwszym i słusznym skojarzeniem jest ich bliskie pokrewieństwo z kotami syjamskimi.
Dopiero po czasie okazało się, że kot tonkijski powstał po skrzyżowaniu kotów burmskich właśnie z syjamskimi.
Za pierwszego przedstawiciela rasy uznaje się kotkę Wong Mau, której właścicielem był Joseph C. Thompson (1874-1943) – amerykański lekarz okrętowy.
Jego zamiłowanie do kotów było powszechnie znane pracującym z nim marynarzom. W trakcie jednej z licznych podróży (znajdując się w obecnym Mjanma) otrzymał kotkę o osobliwym wyglądzie.
Thompson sklasyfikował pochodzenie Wong Mau (z czekoladowym umaszczeniem) od kota syjamskiego. Kotka powróciła razem z nim do Stanów Zjednoczonych około 1930 roku, gdzie została sparowana z innym kotem syjamskim.
Efektem tego były jednak nie klasyczne syjamskie kocięta – ich wygląd porównać można do dzisiejszych kotów tonkijskich czy burmskich.
Próby hodowli kota tonkijskiego podjęto 20 lat później w Kanadzie. Trend ten szybko się rozrósł, co skutkowało oficjalną rejestracją rasy przez CCA (Kanadyjskie Stowarzyszenie Kotów).
Międzynarodowa Federacja Felinologiczna (FIFe) do dzisiaj nie uznaje kota tonkijskiego jako odrębnej rasy.
Charakterystyczny wygląd
Koty tonkijskie zaliczane są do ras średniej wielkości (ważą od 3 do 5 kg). Nie wyróżniają się nadto rozbudowaną muskulaturą (choć są bardzo silne) ani też nadmierną puszystością – są raczej smukłe i zgrabne.
Głowę posiadają okrągłą, nieco dłuższą niż inne koty, w kształcie klina. Oczy (o różnym kolorze, w zależności od odmiany) przywodzą na myśl migdały. Z kolei średniej wielkości uszy (stosunkowo szerokie u podstawy, zaokrąglone u szczytu) harmonijnie wpisują się w całą główkę.
Trudno nie zgodzić się ze stwierdzeniem, że kot tonkijski jest idealnie proporcjonalnym zwierzęciem.
Koty te występują w kilku odmianach. Wyróżnia się:
- Sepia – umaszczenie kotów tonkijskich odmiany sepia wydaje się jednolite (jasne). Poszczególne punkty na ich ciele: uszy, tzw. maska (pyszczek), ogon oraz nogi są nieznacznie ciemniejsze. Pod tym względem jest to wyjątkowa odmiana, gdyż pozostałe charakteryzują się większym kontrastem. Oczy mają barwy zielono-żółtej, przechodząc w żółty.
- Point – ta odmiana kota tonkijskiego posiada najwyraźniejsze różnice kolorystyczne pomiędzy wspomnianymi punktami, a resztą ciała. Na tle jasnej sierści np. na tułowiu punkty są bardzo ciemne. Ich oczy, jasnoniebieskie bądź niebieskie, potrafią być prawdziwie hipnotyzujące.
- Mink – najpowszechniej spotykana odmiana pośród kotów tej rasy. Ich umaszczenie płynnie przechodzi z barw jasnych w czekoladowe. Oczy posiadają zielono-niebieskie (z niewielką przewagą jednego koloru).
Klasyczne kocie usposobienie?
Znalezienie kota o bardziej przyjaznym usposobieniu i dążącego do towarzystwa jest prawdopodobnie niemożliwe. Kot tonkijski szybko przywiązuje się do swoich właścicieli, kochając ich prawdziwą i szczerą miłością.
Dobrze radzi sobie ze zmianą otoczenia – wystarczy mu, że pozostaniemy w zasięgu jego wzroku.
Co ważne, oczekuje od nas równie dużej uwagi i czułości. Musimy mu poświęcić niemało czasu, o który sam się często dopomina! Uwielbia wskakiwać na kolana.
Jest też ciekawski. Będzie wiecznie za nami chodził, co niektórym może się wydać kłopotliwe czy wręcz uciążliwe. Ponadto kot tonkijski źle znosi samotność. Pozostawienie go na długie godziny samego jest na pewno złym pomysłem – nie będzie się czuł szczęśliwy, przez co może psocić.
Stworzenie to jest więc idealne dla osób starszych, ale też rodzin z dziećmi czy właścicieli innych zwierzaków domowych. Chętnie zaprzyjaźni się z kotami innej rasy czy też psami.
Koty tonkijskie są inteligentne, wytrwałe i uparte. Lubią zabawy wymagające zaangażowania i sporej dawki ruchu; bez większych problemów nauczą się chodzić na smyczy (choć nie zmuszajmy ich do tego, jeśli stawiają opór) czy różnych sztuczek.
Raczej unikają długiego wylegiwania się na kanapie.
Zdrowie i pielęgnacja
Krótka i miękka sierść kota tonkijskiego jest łatwa w pielęgnacji. W zupełności wystarczy regularnie ją wyczesywać (przynajmniej 2 razy w tygodniu), aby cechowała się pięknym wyglądem. Stosujmy do tego miękką szczotkę.
Rasa ta cieszy się dość dobrym zdrowiem (jej przedstawiciele żyją średnio od 15 do 18 lat). Pamiętajmy przy tym, że tylko i wyłącznie nasze podejście do zwierzęcia oraz profesjonalna opieka nad nim sprawią, że będzie żyło długo i szczęśliwie.
Do najgroźniejszych chorób, z którymi może się zmagać kot tonkijski, należą: astma, wady serca, amyloidoza oraz chłoniaki. Są to schorzenia charakterystyczne dla kotów syjamskich – tonkijskie, poprzez bliskie pokrewieństwo, również są na nie narażone.
Kot znajdujący się pod naszą opieką, musi być pod stałą kontrolą lekarza weterynarii. To gwarancja, że wszelkie choroby zostaną zdiagnozowane odpowiednio szybko, żeby rozpocząć skuteczne leczenie.
Nie zapominajmy o tym, wszak to na nas spada słodki ciężar odpowiedzialności za przemiłego kota tonkijskiego – pełnoprawnego członka naszej rodziny.
